باید بری ادامه مطلب، راه نداره :|
قلم کوچک متـ ـین
قلم رانده می شود و من کشیده می شوم
«هر که کتابی سازد یا چیزی بر جایی نویسد، لابد در دل کند این سخن قومی فراستانند و قومی رد کنند و اگر نه چنین کند رنجور گردد و در جمله کارها چنین است.»
آرشیو موضوعی
کلمات کلیدی
دنبال شوندگان
این وبلاگ برای همیشه بسته شد. ۸ اسفند ۱۳۹۹.
صبح زود بود
با ذوق از خواب پا شد، مثل همه ی روز های دیگه
رفت حموم
با وسواس لباساشو انتخاب کرد
یه لباس گل منگلی قرمز پوشید که آستین نداشت
و یه دامن کوتاه که تا رو زانوهاش میومد
خواننده ی خاموش یعنی کسیکه نوشته های وبلاگتو میخونه و برات کامنت میزاره و از کامنتاش کاملا پیداست که واقعا دنبال می کنه نوشته هات رو! اما در مقابل تو اصلا نمی دونی اون شخص کیه؟ و هیچ راه ارتباطی هم باهاش نداری، یعنی یک رابطه ی کاملا یک طرفه، فقط حق داری بعد از نوشتن هر پست منتظر کامنتش باشی و بعد از دیدن اسمش تو لیست کامنتا ذوق کنی و با خودت بگی خدا رو شکر هنوز میاد و میخونه! اما این فکر مثل مته مختو سوراخ می کنه که اگه از فردا دیگه نیاد چی؟ خیلی از دوستای مجازی برات مهم اند، براشون نگران میشی، یه مدتی ازشون خبری نشه میری سراغشون و می پرسی چته؟ چی شده؟ چرا ساکتی؟ چرا کم پیدایی؟ ولی این آشنای غریبه، هیچ راهی نداری حالشو بپرسی! شاید جذابیتش به همین مخفی بودنشه ولی فکر نبودنش ته دلتو خالی می کنه!بهش عادت کردی! تا جایی که اگه نباشه حس می کنی یه چیزی کمه!
سه سال پیش، اون زمانیکه قابلیت دنبال کردن تو بیان نبود! یه خواننده ی خاموش داشتم به اسم سیما! همه نوشته هامو دنبال می کرد، اون زمان کلا رنگ و طعم نوشته هام فرق می کرد ولی خوب سیما یه خواننده ی خوب بود، آی پی سیما از همدان بود واسه همین بهش می گفتم سیما همدانی! یه روز بعد از چند ماه سیما یه کامنت گذاشت و نوشت که دیگه نمیتونه بیاد اینترنت و فقط یه شماره موبایل نوشت برام! خیلی با خودم کلنجار رفتم که بهش زنگ بزنم یا نه!؟ اما تصمیم گرفتم زنگ نزنم، شماره رو با نام سیما همدانی تو گوشیم سیو کردم و دیگه بهش فکر نکردم، بعد از اینکه سیما رفت، دیگه وبلاگو به روز نکردم اما حذفش هم نکردم، الآن عمر اون وبلاگ 1003 روزه به حساب بیان! اما هنوز که هنوزه تا اسم وبلاگ نویسی میاد، اسم سیما میاد جلو چشام! تقریبا یک سال پیش تصمیم گرفتم به همون شماره هه زنگ بزنم، اما خاموش بود :(
به همین دلیل من دو تا تصمیم اساسی تو زندگیم گرفتم: یکی اینکه خواننده ی خاموش بقیه نباشم، شیرینه اما به وقتش تلخی های خودش هم داره! دوم اینکه هیچوقت شماره مو عوض نکنم تا حتی اگه بعد از ده سال یه آشنای قدیمی دلش برام تنگ شد و زنگ زد یا نه اصلا بهم کار داشت و اس داد، در دسترس باشم :)
الآن هم تو لیست دنبال کننده ها یه نفر خاموشه و یه خواننده ی خاموش هم دارم، احتمالا اون دنبال کننده همین خواننده ست! حالا هر چی :| از طریق این پست میخوام بهش بگم:«درسته ناشناسی و من نمیشناسمت، اما باور کن مثل یک دوست صمیمی احساست می کنم! الآن اینارو نگفتم که شماره تو برام بنویسی :دی! ولی حواست باشه، فک نکنی چون ناشناسی هر وخ بخوای میتونی بری و پشت سرت هم نگاه نکنی» با تچکر! متـ ـین.
+ دوستان این بغل، سمت چپ یه چیزی نوشتم تحت عنوان توضیح وبلاگ! کسی تا حالا خونده اینو؟ منظورشو فهمیده عایا؟؟